Ένας χρόνος από το ναυάγιο της Πύλου – Ένας χρόνος από τη μεγαλύτερη κρατική δολοφονία
Σαν σήμερα ολοκληρώνεται ένας χρόνος από τη μεγαλύτερη κρατική δολοφονία. Στις 14/6/2023 εκατοντάδες μετανάστ(ρι)ες πνίγονται στα ανοιχτά της Πύλου όταν πλοίο του ελληνικού λιμενικού προσπάθησε να ρυμουλκήσει το πλοιάριο στο οποίο επέβαιναν οι μετανάστριες πίσω στα διεθνή ύδατα. Μια τακτική που το ελληνικό κράτος εφαρμόζει χρόνια οδηγώντας στον πνιγμό χιλιάδων μεταναστ(ρι)ών ως αποτέλεσμα των περιβόητων πλέον pushbacks. Ως αποτέλεσμα ενός συνεχούς πολέμου.
Εδώ και χρόνια, το ελληνικό κράτος έχει κηρύξει έναν πόλεμο κυμαινόμενης έντασης εναντίον των μεταναστ(ρι)ών, προσπαθώντας να πετύχει έτσι την οικονομική του μεγέθυνση, την πειθάρχηση του εργατικού πληθυσμού (ντόπιων και μεταναστών), και την επιβολή της κοινωνικής ειρήνης μέσω της ενίσχυσης της κυρίαρχης εθνικής ιδεολογίας. Βασικό στοιχείο του πολέμου αυτού είναι η τακτική των pushbacks (παράνομες επαναπροωθήσεις μεταναστ(ρι)ών), τα οποία πραγματοποιούνται τόσο στη στεριά, δηλαδή στα σύνορα στον Έβρο, στις εθνικές οδούς (με εκατοντάδες μετανάστριες να πεθαίνουν σε τροχαία μετά από καταδίωξη των μπάτσων) και εντός των πόλεων, όσο και στα θαλάσσια σύνορα. Η πολιτική των pushbacks έχει οδηγήσει τις/τους μετανάστ(ρι)ες να προσπαθούν να εισέλθουν εντός ευρωπαϊκού εδάφους είτε μέσω μακρύτερων και πιο επικίνδυνων «οδών» π.χ. δρόμος της Καλαβρίας, είτε μέσω χωρών της Βόρειας Αφρικής αντιμετωπίζοντας επιπλέον κινδύνους, μεταξύ αυτών και ο εξαναγκασμός τους σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας.
Κάθε κρατική πολιτική όμως, συνοδεύεται και από μια αφήγηση η οποία προσπαθεί να κυριαρχήσει στη δημόσια σφαίρα. Έτσι και στην περίπτωση αυτή, η επίσημη κρατική υπερασπιστική γραμμή, εστιάζει στον «ρόλο των διακινητών», προσπαθώντας να κρύψει τις ευθύνες του λιμενικού, αλλά και του ελληνικού κράτους γενικότερα. Η τακτική αυτή εφαρμόστηκε και στο ναυάγιο της Πύλου, όπου 9 επιζώντες μετανάστες συνελήφθησαν με την κατηγορία του διακινητή, ως αποκλειστικά υπεύθυνοι δηλαδή για το ναυάγιο. Οι συλληφθέντες μετανάστες έμειναν προφυλακισμένοι για 11 μήνες με βαριές κατηγορίες και παρά την αθώωσή τους συνεχίζεται η διοικητική κράτησή τους.
Πέρα όμως από την κρατική πρακτική και το κυρίαρχο αφήγημα, το ναυάγιο στην Πύλο έθεσε το ζήτημα των pushbacks ως ένα ζήτημα που αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Η διάσταση του γεγονότος και η έκταση που πήρε στα διεθνή media διέρρηξε το πέπλο σιωπής που σκέπαζε τα pushbacks και τη βιοπολιτική διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών. Κανένας δεν μπορεί πλέον να μιλήσει για fake news και η αδιαφορία είναι πλέον δηλωμένη θέση συνενοχής. Συνενοχή στη συνεχιζόμενη δολοφονία όσων αμφισβητούν το συνοριακό καθεστώς διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον. Σε ένα παρόν και μέλλον ανασφάλειας, πολέμων, και εντεινόμενης προλεταριοποίησης ο κοινωνικός ανταγωνισμός συγκροτείται μέσω δύο πόλων. Από τη μια όσοι συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα ή ακόμα χειρότερα χειροκροτούν τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές, ελπίζοντας μάταια ότι έτσι θα ανατιμηθούν. Από την άλλη, όσες είναι ενάντια σε έναν κόσμο βαρβαρότητας και σε όσα τον γεννούν και τον θρέφουν.
Ένα χρόνο λοιπόν μετά το ναυάγιο στην Πύλο βγαίνουμε ξανά στο δρόμο. Βγαίνουμε στο δρόμο για τα ναυάγια που προηγήθηκαν και για να μην έρθουν άλλα στο μέλλον. Στο δρόμο μαζί με τις μετανάστριες και επιθετικά ενάντια στον εθνικό κορμό. Για να δούμε πέρα από τις εικόνες των πνιγμένων σωμάτων που ξεβράζονται στις ακτές, πέρα από τα σχόλια στα social media. Για να δούμε, ντόπιες και μετανάστριες, αυτό που μας ενώνει. Όχι ο θάνατος, αλλά ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή.
Τώρα και πάντα
Αλληλεγγύη στους μετανάστες